Στην υπό κρίση υπόθεση το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσπρωτίας κλήθηκε να εξετάσει την εγκυρότητα κλητηρίου θεσπίσματος για την πράξη της υπεξαγωγής εγγράφου. Η έφεση επικεντρώθηκε στην ακυρότητα του κλητηρίου θεσπίσματος, λόγω της απουσίας σαφήνειας στην περιγραφή της κατηγορίας και της αναφοράς στο σχετικό άρθρο του ποινικού νόμου, καθώς και της παρουσίας ενός "σχεδίου κατηγορητηρίου" και ενός καταλόγου μαρτύρων και εγγράφων, που δεν φέρουν την επίσημη σφραγίδα και υπογραφή του εισαγγελέα.
Η αναιρεσείουσα υποστήριξε ότι αυτές οι παραλείψεις και ασυνέπειες στο κλητήριο θέσπισμα συνιστούν έλλειψη εγκυρότητας, κάτι που θα έπρεπε να οδηγήσει στην ακύρωση της απόφασης του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου. Ωστόσο, τόσο το Μονομελές Πλημμελειοδικείο όσο και το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσπρωτίας απέρριψαν την ισχυρισμούς της αναιρεσείουσας σχετικά με την ακυρότητα του κλητηρίου θεσπίσματος.
Το δικαστήριο επικαλέστηκε την αρχή της ενιαίας και αδιαίρετης εισαγγελίας, η οποία σημαίνει ότι μια πράξη εκδοθείσα από οποιοδήποτε μέλος της εισαγγελικής αρχής θεωρείται έγκυρη για όλη την εισαγγελική αρχή. Επιπλέον, τόνισε ότι οι αδυναμίες που παρουσιάστηκαν στο κλητήριο θέσπισμα δεν θεμελιώνουν το λόγο αναίρεσης για δικονομική ακυρότητα, καθώς ο κατάλογος των κλητευόμενων μαρτύρων και των αναγνωστέων εγγράφων δεν αποτελούν στοιχεία υποχρεωτικά για το κύρος του. Το δικαστήριο κατέληξε επίσης στην απόρριψη των ισχυρισμών της αναιρεσείουσας για έλλειψη αιτιολογίας και εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου της καταδικαστικής κρίσης ως αβάσιμων.